Onlangs was ik bij de opnames van Gordons tv-programma Goor Draait Door. Niet omdat ik fan ben van de zanger. Of van zijn show. Maar gewoon om even te checken uit nieuwsgierigheid.
De show was energiek. Gordon schudde zoals verwacht veel flauwe grappen uit zijn mouw. Zijn gasten Patty Brard, Sander Dekker en Peter Powers waren boeiend. En vooral de hypnotiseur fascineerde mij. Waarom?
Voorafgaand aan de opnames werd er nog aan het publiek gevraagd wie er gehypnotiseerd wilde worden. Verrassend genoeg gaf de vriend met wie ik de show bijwoonde zichzelf hiervoor op.
“Kom ook mee. Gewoon even checken. Wordt lachen”, zei hij om mij ook te laten screenen. Ik heb hier niet mee ingestemd. En achteraf ben ik daar heel blij mee!
De vrijwilligers die door Peter Powers werden gehypnotiseerd moesten zich op een gegeven moment namelijk als honden gedragen en Patty bespringen. En ik weet zeker dat dit wordt uitgezonden.
Zou het grappig geweest zijn om mee te doen? Vast wel. Zou ik het erg vinden om hiermee geassocieerd te worden? Niet bepaald. Is dit iets waar ik trots op zou zijn als ik oud ben en terug zou kijken op mijn leven?
HELL NO! Ik wil niet bekend staan als die jongeman die Patty Brard op televisie bespringt als een hond.
Iedereen moet voor zichzelf bepalen wat ze doen in het leven. Maar in mijn optiek mogen mensen wel meer denken aan de lange termijn. Aan hun eigen legacy!
Tuurlijk moet je niet alle keuzes in het leven te veel overdenken. Maar vraag jezelf bij sommige daden wel af of je hier later met een positief gevoel aan terug zou denken.
Je zult altijd herinnerd worden aan jouw begane misstappen. Ze blijven je achtervolgen. Waar je ook bent. In dit digitale tijdperk wordt namelijk ALLES opgeslagen!